2 5 letnie dziecko

14:00. Mój syn ma 4 lata i nadal mało i niewyraźnie mówi. Od 2,5 roku chodzi do przedszkola, gdzie ma kontakt z dziećmi. Nosi jeszcze pampersa, bo mówienie sprawia mu trudność i nie umie informować o potrzebach. Uczęszcza do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Ma wystawioną opinię o znacznym opóźnionym rozwoju mowy Strażnicyuratowali 2,5-letnie dziecko. piw. 24 maja 2023, godz. 15:20 Okazało się, że 2,5-letni Piotruś przestał oddychać, więc sytuacja była naprawdę dramatyczna. Udana reanimacja poprowadzona przez strażników - Od razu zaczęliśmy resuscytację. Na szczęście, po ok. 10-11 uciśnięciach, dziecku wrócił oddech. Ogromnatragedia w Antoninie (woj. wielkopolskie). W tamtejszym jeziorze Szperek utonęło 2,5-letnie dziecko. Choć służby podjęły akcję reanimacyjną, to chłopczyka nie udało się uratować. Teraz wiele osób zadaje sobie pytanie, jak doszło do tego, że maluch wpadł do wody. Dzięki temu organizm będzie lepiej reagował na zmianę temperatury, co zaowocuje rzadszymi przeziębieniami. hartowanie. Gwałtowne zmiany temperatury uczą organizm, jak ma sobie radzić ze zmianą pogody. Podczas spaceru w chłodny, ale bezwietrzny dzień zdejmuj dziecku czapkę – najpierw na 5, po kilku dniach na 10 minut. Czy2,5-letnie dziecko może zachorować na cukrzycę i jakie czeka go leczenie? Inne pytania. Pleśniawki jamy ustnej u niemowląt Moja córeczka ma obecnie 4 miesiące, a od miesiąca leczę ją z powodu pleśniawek i nie ma żadnych rezultatów. Podałam jej chyba wszystkie leki bez recepty, a pani doktor rodzinna przepisała Nystatynę nonton film miracle in cell no 7 sub indonesia. Forum: Mam z dzieckiem taki problem Mam (wg mnie) wielki problem. Amelka 26 lutego skończyła 2 latka. Od urodzenia była bardzo żywiołowym dzieckiem. Kiepsko spała i ma bardzo silny charakter. Pewnie to moja i męża wina, ale jak dawało się jej mleko w nocy, to się uspokajała. Zatem tak robiliśmy. No bo mała jeszcze, później ząbki, a w m-dzy czasie kolejna ciąża i po prostu nie miałam siły więc tak było łatwiej bo się uspokajała. Przeszłam już histerie w nocy, w dzień sobie radzę bez problemu. Za to noce są kiepskie. Kochane z niej dziecko i najchętniej po przeczytanej bajeczce przytula się i zasypia (ok 21). Ok 24 budzi się i chce mleka. Zjada ok 210 ml kaszki z butli a później znowu ok 4 180 kaszki. Było już lepiej a teraz znowu. NA szczęście młodsza jest spokojna w nocy i mniej je niż starsza!!! Od 2 lat mam totalnie nie przespane noce. Teraz z mężem dzielimy się usypianiem i on co drugą noc usypia. Ale w nocy wciąż tak samo. Je normalnie w dzień a pić w nocy nie chce. MACIE POMYSŁY?? Witam! Mój syn ma 2 lata i 8 miesięcy. Nie mówi - ostatnio troszkę zaczął np. mówi nie, tata, daj, cześć, papa. Ostatnio mieliśmy spotkanie z logopedą i psychologiem dziecięcym i oni mi powiedzieli, że widzą pewne cechy dziecka autystycznego, ale doradzili, że powinnam iść do neurologa, bo nie są pewni. A mianowicie: wącha jedzenie (zaczął to robić, gdy jak chcieliśmy go oduczyć od smoczka, maczaliśmy mu go w cytrynie - teraz o smoczku zapomniał i zaniknęło wąchanie), je tylko wybrane potrawy, trudno go namówić do czegoś nowego; czasami jak słyszy jakąś piosenkę, albo jak śpiewają dzieci w telewizji to zatyka uszka - chociaż od m-ca jakby już to robi coraz rzadziej i wygląda to tak, jakby się wstydził bardziej niż bał. Bawi się samochodami i ciuchcią - uwielbia to, lubi bawić się piłką, ogólnie wszystkie zabawki umie użyć zgodnie z ich przeznaczeniem. Tylko jak jesteśmy na dworze, to uwielbia bawić się patyczkami, kamykami - wrzucać je do wody, wszystko wrzuca do wody. Nie układa ich, nic z tych rzeczy. Jak widzi dzieci, to zaraz do nich biegnie i się cieszy, tylko nie bardzo wie jak się z nimi bawić, najchętniej to odpowiada mu jak on ucieka, a inne dziecko go goni. Chodzi do przedszkola od m-ca i Pani mówi, że jest bardzo łatwym i grzecznym dzieckiem, cokolwiek mu mówi on to robi, jak mają zajęcia o czymś to przygląda się z zainteresowaniem. Mieszkamy w Stanach i przedszkolu ma tylko język angielski i nauczycielka mówi, że już podstawowe zwroty rozumie. Jestem zaskoczona, bo w domu to straszny łobuz, nic nas nie słucha. Martwi też to, że syn nie wszystko rozumie co do niego mówimy, takie rzeczy jak: gdzie jest tata, idziemy na spacer, siadaj, wracaj rozumie, jak mówię zobacz tam to patrzy, reaguje na imię. Zresztą ma problem. Jak go się pytam przynieś książeczkę, nie wie o co chodzi. Nie pokazuje obrazków. Chociaż cokolwiek chce pokazuje mi palcem i mówi daj. Naśladuje nas - bije brawo, wytyka język, jak mu śpiewam my jesteśmy krasnoludki" to wie co się po kolei robi - trąbi, robi nunu. Dużo mówi po swojemu i bardzo często dyskutuje z nami, nawet zmienia barwę głosu, czasami się nawet z nami kłóci tą swoją paplaniną i patrzy przy tym w oczy. Ogólnie ma bardzo dobry kontakt wzrokowy. Lubi obcych ludzi, jak widzi ich na ulicy to podbiega, patrzy się im w oczy i uśmiecha. Bardzo lubi bawić się a kuku, w chowanego, jak się bawi ciuchcia to muszę przy nim być, przychodzi po mnie i mnie pcha. Nie przynosi zabawek, czasami przyniesie maszynkę do robienia bąbelków. Wiem, że synuś na pewno jest opóźniony, odbiega od rówieśników, byłam u pediatry swojego i powiedziałam mu o tym, co mi powiedzieli - a on na to, że Amerykanie mają bzika na punkcie autyzmu i on zna moje dziecko od urodzenia i absolutnie to nie to. Że po prostu wymaga więcej pracy, ale to nie autyzm. Dał mi skierowanie do neurologa, czekam do września (nic nie lepiej tutaj ze specjalistami). Ale wiem, że często pediatrzy się mylą. Teraz mamy 10 godzin tygodniowo terapie behawioralną w domu - nie jestem zadowolona, syn więcej się uczy od nas niż od tych obcych ludzi, nie lubi ich, ogólnie mam wrażenie, że to studenci, nie mający doświadczenia. Mam pytanie, czy to może być autyzm? Jaka jest różnica w diagnozie autyzmu a "autism spectrum disorder" (z ang.)? Czy może być tak, że syn ma jeszcze nie rozwinięty układ nerwowy? Dodam, że u mnie w rodzinie dużo dzieci miało taki problem, ale po skończeniu 3 lat zaczynały rozumieć i mówić. Ja też byłam takim dzieckiem, mój brat, brata syn. Czy to może być genetyczne? Od roku szkolnego 2017/2018 istnieje obowiązek zapewnienia przez przedszkola publiczne miejsca dla 3-latków. Niemniej wiele przedszkoli ma w swoich regulaminach zapis, że rodzic może wysłać do przedszkola również dziecko w wieku 2,5 lat. Czy zatem tak małe dziecko powinniśmy zapisać do przedszkola czy lepiej do żłobka? Dziecko do przedszkola czy do żłobka? Małe dziecko w wieku 2,5 lat może być już w pełni gotowe na rozpoczęcie edukacji w przedszkolu. Jeśli tylko w pożądanej placówce są wolne miejsca, albo też zapiszemy dziecko wcześniej do przedszkola prywatnego, nie będzie z tym żadnego problemu. Musimy jednak pamiętać, że każde dziecko to indywidualność. Jedne będą w tym wieku już siusiać ładnie do toalety, mówić pełnymi zdaniami i pięknie zajadać zupę, a inne jeszcze będą wymagać sporej pomocy ze strony rodziców czy opiekunów. Jeśli nasze dziecko wyraźnie zalicza się do tej drugiej grupy, lepszym rozwiązaniem będzie jednak zapisanie dziecka do żłobka. Tam będzie mogło liczyć na większą pomoc ze strony opiekunek. Na przedszkole przyjdzie zaś czas za rok. Kiedy 2,5-latek poradzi sobie w przedszkolu? Niezależnie od tego, czy wysyłamy dziecko do przedszkola państwowego czy prywatnego, 2,5-latek powinien mieć już pewne umiejętności. Ważne, aby od najmłodszego dzieciństwa uczyć go samodzielności, zamiast wyręczać w prostych czynnościach, z którymi spokojnie może sobie poradzić sam. Dziecko nieco ponad dwuletnie lepiej poradzi sobie w najmłodszej grupie przedszkolnej bez rodziców, jeśli nauczony zostanie w domu jak zakładać samemu spodenki czy buciki lub czapkę, jak jeść zupę łyżką czy sygnalizować swoje najbardziej elementarne potrzeby fizjologiczne. W większości przedszkoli publicznych niedopuszczalne będzie, aby przedszkolak, choćby 2,5-letni korzystał jeszcze z pieluch. Pomimo asystenta i niani w najmłodszych grupach przedszkolnych, dzieci nie są tam przewijane. Jeśli więc nasze dziecko nie potrafi jeszcze korzystać z toalety, możemy je w wieku 2,5 lat zapisać do przedszkola prywatnego, które deklaruje, że zmienia wychowankom pieluszki. Alternatywą będzie zapisanie dziecka do żłobka, gdzie wymóg samodzielnego załatwiania potrzeb fizjologicznych naturalnie nie istnieje. Dziecko w wieku 2,5 lat poradzi sobie w przedszkolu lepiej, jeśli będzie porozumiewać się z innymi w stopniu komunikatywnym. Rodzice i opiekunowie takich maluchów powinni dołożyć wszelkich starań do rozwoju mowy dziecka. Twoje dziecko ma już 2 lata, a ty zastanawiasz się, czy jego waga jest prawidłowa? Zobacz, ile powinno ważyć 2-letnie dziecko! Waga dziecka w 2. roku życia Przeciętna waga 2-letniego dziecka to 12 kg u dziewczynek i 13 kg u chłopców (dane Narodowego Ośrodka Statystyki Medycznej). Jednak wiele dzieci w tym wieku waży +/- 3 kg od przeciętnej i jest to całkowicie normalne. Możesz się spodziewać, że w okolicach 2. urodzin twoje dziecko będzie przybierało na wadze zaledwie ok. 200 g miesięcznie. W tym wieku mogą zdarzyć się miesiące przestoju, gdy waga dziecka nie drgnie ani o gram, zwłaszcza w okresie jesiennych i zimowych przeziębień. Po powrocie do zdrowia apetyt powinien wrócić, a waga znów zacząć rosnąć. O ile tylko dziecko jest prawidłowo żywione, nie masz powodów do zmartwienia. Waga urodzeniowa Zakres wagi dla 2-letniego dziecka jest dość duży i ma związek z wagą urodzeniową. W pierwszych miesiącach życia dzieci z małą wagą urodzeniową przybierają szybciej niż ich duzi rówieśnicy, ale w wieku 2 lat prawdopodobnie i tak będą od nich nieco mniejsi. Dlatego ważniejszy od konkretnej liczby kilogramów jest w miarę równomierny przyrost wagi. Sprawdź, czy waga dziecka jest w normie, na siatce centylowej. Jest to narzędzie, które pomaga określić, jak się mają waga i wzrost dziecka w stosunku do średnich wyników dla dzieci w danym wieku. Waga między 25. a 75. centylem jest w normie. Norma rozszerzona to 10-90 centyl. Niedowaga Waga poniżej 10. centyla jest poniżej normy. Poniżej 3. centyla mówimy o skrajnej niedowadze. Zawsze warto skonsultować z lekarzem wyniki, które odbiegają od normy. Mogą one wskazywać na problemy trawienne lub chorobę. Jeżeli natomiast zauważyłaś spadek wagi po wprowadzeniu nowych pokarmów, może to świadczyć o nietolerancji jakiegoś składnika pokarmowego, np. glutenu lub nawet celiakii. Porozmawiaj na ten temat ze swoim pediatrą. W tym okresie wiele dzieci zaczyna jeść mniej niż dotychczas. Jest to częściowo spowodowane mniejszym zapotrzebowaniem i mniejszym niż dotychczas wzrostem. Jeżeli uważasz, że twoje dziecko jest po prostu niejadkiem, nie walcz z nim, ale spróbuj sprytnych sposobów jak zachęcić dziecko do jedzenia, np. zrezygnuj z przekąsek i podawaj małe, kolorowe porcje. Nadwaga Jeżeli przyrost wagi twojego dziecka jest od urodzenia równomierny i, mimo dużej liczby kilogramów, pediatra nie widział w tym nic niepokojącego, widocznie dziecko ma takie predyspozycje genetyczne. Jeżeli natomiast dziecko zaczęło gwałtownie przybierać na wadze po wprowadzeniu stałych pokarmów, powinnaś przyjrzeć się jadłospisowi malucha. Pamiętaj, że tak małemu dziecku nie podaje się gazowanych, kolorowych napojów, a jego jadłospis powinien być urozmaicony i zawierać przetwory zbożowe, warzywa, owoce, i produkty wysokobiałkowe (mięso, nabiał, rośliny strączkowe). Jeżeli masz wątpliwości, jak należy karmić 2-letnie dziecko, przejrzyj przykładowe jadłospisy dla dwulatków lub zasięgnij porady dietetyka. Pamiętaj, żeby samodzielnie nie odchudzać pulchnego dziecka! Ograniczanie mu pożywienia w tym wieku pozbawi go ważnych składników odżywczych, co może prowadzić do zaburzeń rozwoju i apetytu w przyszłości. Jeżeli waga dziecka jest powyżej 90. centyla, a wzrost poniżej 50. centyla, skontaktuj się z lekarzem, aby wykluczyć choroby (np. cukrzycę) i porozmawiać o zapobieganiu nadwadze u dzieci. Kiedy po pomoc do lekarza? Siatki centyloweNarzędzia dla rodziców Natychmiast idź do pediatry, jeżeli dziecko nagle zaczyna tracić na wadze. Skontaktuj się z nim także, jeżeli dziecko znacznie odstaje od norm dla jego wieku – zarówno w przypadku zbyt niskiej, jak i zbyt wysokiej wagi. Lekarz oceni, czy jest to powód do niepokoju, czy cecha indywidualna twojego dziecka. Kontroluj wagę swojego dziecka kupując wagę dla niemowlaka. My polecamy te poniższych marek: Dziecko, które ukończyło 1. rok życia, należy karmić zgodnie z poniższymi zasadami. Zdrowa dieta zapobiega wielu chorobom ujawniającym się w wieku dorosłym (np. chorobom serca i nadciśnieniu tętniczemu) oraz otyłości. Dzieci powinny otrzymywać różnorodne posiłki. Należy im dostarczyć odpowiednią liczbę kalorii, dostosowaną do ich potrzeb, aktywności fizycznej oraz wzrastania. W codziennej diecie należy uwzględniać jak najwięcej produktów pochodzenia roślinnego, a nieco mniej mięsa i innych produktów pochodzenia zwierzęcego. Proponuj dziecku dużo warzyw i owoców. Dzieci powinny je spożywać codziennie (świeże, mrożone lub konserwowe), najlepiej do każdego posiłku. Podawaj dziecku produkty zbożowe z pełnego ziarna, a unikaj produktów z ziarna łuskanego (białej mąki). Upewnij się, czy w składzie produktu pełne ziarno wymieniono na pierwszym miejscu. Nie ograniczaj tłuszczów. W pierwszych 3 latach życia tłuszcze, także zwierzęce (np. masło), są niezbędnym czynnikiem potrzebnym do rozwoju mózgu oraz najbogatszym źródłem energii. Umożliwiają również wchłanianie ważnych witamin. Po ukończeniu 3. roku życia masło i większość innych tłuszczów pochodzenia zwierzęcego spożywanych bezpośrednio lub stosowanych do przygotowywania posiłków zastąp olejami roślinnymi (np. z oliwek, pestek winogron, rzepakowym, sojowym, kukurydzianym) albo „miękkimi” margarynami. Zawierają one więcej „zdrowych” tłuszczów (tzw. wielonienasyconych). Dbaj o spożycie ryb, szczególnie o dużej zawartości tłuszczu. Udowodniono, że regularne spożywanie ryb zapobiega chorobom serca i naczyń krwionośnych (miażdżycy). Ryby należy przygotowywać na grillu lub upiec w folii w piekarniku, ponieważ smażone nie są tak wartościowe. Małemu dziecku nie podawaj miecznika, makreli królewskiej, płytecznika oraz mięsa rekina (zalecenie to dotyczy także kobiet karmiących piersią), ponieważ mogą być one zanieczyszczone szkodliwymi substancjami. Staraj się podawać chude mięso lub produkty mięsne o zmniejszonej zawartości tłuszczu, a z pieczonego drobiu zawsze zdejmuj skórkę. Do posiłków możesz dodawać przyprawy, ale ogranicz spożycie soli kuchennej, także zawartej w różnych innych produktach spożywczych. Jeżeli chcesz dodawać do posiłków dziecka sól, to tylko jodowaną, kamienną lub morską. Ogranicz słodycze! Unikaj napojów (w tym soków) i pokarmów słodzonych cukrem. Produkty te są źródłem zbędnych kalorii, które przekształcają się w tkankę tłuszczową. U dzieci między 1. a 6. rokiem życia należy ograniczyć spożywanie tego typu napojów do 120—180 ml dziennie. Od kiedy mogę podawać maluchowi mleko krowie? W 2. roku życia możesz już podawać dziecku mleko krowie lub mleko modyfikowane w proszku przeznaczone dla dzieci, które ukończyły 1. rok życia. Mleko modyfikowane dla dzieci w 2. roku życia zawiera w swojej nazwie słowo „junior” lub jest oznaczone na opakowaniu cyfrą 3. Jest wzbogacone w odpowiednią ilość białka, tłuszczów i żelaza. Na rynku dostępne są mleka modyfikowane zawierające dodatki smakowe (wanilia, miód). Są one jednak bardzo słodkie, dlatego lepiej wybrać mleko o neutralnym smaku. Co zrobić, jeśli moje dziecko nie chce pić mleka? Mleko i jego przetwory są najważniejszym źródłem wapnia, który ma istotne znaczenie dla rozwoju zdrowych i mocnych kości. Dwulatki powinny spożywać dziennie około 800—1000 mg wapnia. Jeżeli dziecko nie chce pić mleka, alternatywą mogą być inne produkty mleczne (np. jogurt, kefir, kwaśne mleko, twarożek). Ponadto, w 2. roku życia można już podawać sery topione i żółte, a także orzechy i nasiona, które również stanowią cenne źródło wapnia. Jednej szklance mleka pod względem zawartości wapnia (240 mg) odpowiadają: jeden mały kubeczek jogurtu (150 g) jedna szklanka kefiru jedna szklanka maślanki 35 dkg sera białego (4–5 naleśników z serem lub ok. 20 pierogów leniwych) dwa małe „trójkąciki” serka topionego dwa plasterki sera żółtego Ile posiłków dziennie powinien jeść dwulatek? Od 2. roku życia dziecko powinno jeść 5 posiłków dziennie, tzn. śniadanie, drugie śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację. Staraj się maksymalnie ograniczyć „podjadanie” między posiłkami – takie nawyki grożą otyłością. Czy w 2. roku życia mój maluch może jeść to samo co starsi członkowie rodziny? Zależy to od nawyków żywieniowych w danej rodzinie. Jeżeli podstawę jadłospisu stanowi przysłowiowa golonka z kapustą i grzybami, poprzedzona zawiesistą zupą ze śmietaną, to nie jest to dieta odpowiednia dla dwulatka (ani żadnego innego dziecka). Bardzo ostre, wyszukane potrawy kuchni wschodniej mogą nie smakować małemu dziecku, choć czasem może ono zaskakiwać rodziców zamiłowaniem do zdecydowanych smaków. Jeżeli natomiast rodzice starają się przestrzegać zasad zdrowego żywienia i dbają o różnorodność jadłospisu, to większość dzieci w 2. roku życia porzuca mdłe papki na rzecz atrakcyjnych potraw serwowanych innym domownikom. Od kiedy można podawać słodycze? Nie podawaj dziecku słodyczy i napojów słodzonych przez pierwsze 2 lata życia. Podawanie słodyczy i napojów słodzonych już w pierwszych latach życia dziecka jest często popełnianym błędem. Takie postępowanie utrwala w dziecku niekorzystne nawyki żywieniowe. Optymalne jest zastąpienie cukierków suszonymi owocami, a wafelków – jogurtem. Praktyka czasem rozmija się z teorią, zwłaszcza w przypadku kolejnych dzieci w rodzinie, wyedukowanych przez starsze rodzeństwo. Ale warto próbować! Postaraj się ustalić stałą porę deseru, np. po obiedzie. Najedzone dziecko zje mniej słodyczy. Co zrobić, jeśli dziecko chce jeść tylko kilka tych samych potraw? Nie zmuszaj dziecka do jedzenia, jeśli nie chce. Zwykle stan taki trwa niezbyt długo, nie odbijając się w żaden sposób na zdrowiu i rozwoju dziecka. Dlatego warto się uzbroić w cierpliwość i przeczekać ten trudny okres. Pamiętaj, że zmuszanie dziecka do jedzenia nauczy je, że może to być kartą przetargową przy wymuszaniu innych korzyści. Czy mogę karmić dwulatka butelką? Można, ale po co? Początek 2. roku życia to dobry czas na przygotowanie dziecka do rozstania się z butelką. Gdy dziecko ukończy 1. rok życia, zacznij stopniowo ograniczać karmienie butelką. Pamiętaj, że karmienie butelką (zwłaszcza przed snem i w nocy) sprzyja rozwojowi próchnicy. Rozstanie z butelką zajmuje zwykle trochę czasu i trzeba się do niego przygotować. Jeżeli rodzice podjęli taką decyzję, powinni być konsekwentni. Warto zacząć od podawania w kubku tych napojów, które dziecko lubi najbardziej, a następnie rezygnować z kolejnych karmień. Zadbaj, aby dziecko miało w tym czasie wiele zajęć, a przed snem było zmęczone zabawą i spacerem (wtedy łatwiej zaśnie bez „butli” w buzi). Możesz też zorganizować uroczyste pożegnanie butelki lub oddanie jej młodszym dzieciom, a następnie mocno i czule utulić dziecko płaczące z żalu za butelką. Artykuł pochodzi z przewodnika dla rodziców Pierwsze 2 lata życia dziecka wydanego przez Medycynę Praktyczną, Kraków 2012

2 5 letnie dziecko